Ik spreek van geluk!

Zo, de laatste audio-opnames voor VAN GELUK SPREKEN – 1e fase! – zitten erop. Afgelopen week mocht ik langs bij Klazina uit de Vorstenstraat en Hayat en Wahida uit de Koningsstraat in Eikenderveld. Ik vind ze bijzonder, deze ontmoetingen, want het is toch niet niks: mensen die hun deur openen voor een volledig onbekende met microfoon en welkom zeggen. Die me koffie, fris en koekjes presenteren. Mij hun tijd en verhaal ter beschikking stellen en het vertrouwen geven dat ik hun woorden niet zal misbruiken.

De ontmoetingen beperken zich zelden tot het interview. Hayat liet me op zijn telefoon een paar filmpjes zien waarop hij zingt en een instrument bespeelt waarvan ik de naam vergeten ben; hij is musicus en Wahida is duidelijk fan van de warme stem van haar man.

Tijdens de nazit komen we over Eikenderveld te spreken. Ze zijn er 21 jaar geleden vanuit Afghanistan komen wonen en dankbaar voor de veiligheid en mogelijkheden. Ze willen graag iets terug geven en kennen de waarde van kleine gebaren. Zo groeten ze bewust iedereen die ze op straat tegenkomen. Wahida: “Wanneer ik iemand vriendelijk benader, ook al kijkt hij aanvankelijk boos, dan krijg ik uiteindelijk altijd vriendelijkheid terug.” Hayat: “Er gebeuren zoveel heftige dingen, in Afghanistan en elders, waar ik niets aan kan doen. Ik richt me daarom liever op mijn eigen omgeving, mijn eigen wijk, bijvoorbeeld door mee te doen aan deze verhalenzoektocht.” En daar ben ik heel blij om!

Nog krap twee weken tot Cultura Nova en er moet nog zoveel gebeuren. Ik vaar daarbij op het enthousiasme van mensen als Hayat, Wahida en Klazina – ook zo’n positief mens – en spreek van geluk dat ik ze heb mogen ontmoeten.